Her birimizin hayatının merkezinde bir şey var.
Sizinkinde ne var?
Peki Tanrı’ya göre bu şey gerçekten en iyi ne olabilir?
Pavlus bu soruyu şöyle cevaplıyor: “Aldığım bilgiyi size öncelikle ilettim: Kutsal Yazılar uyarınca Mesih günahlarımıza karşılık öldü.”
“Öncelikle” diyerek Pavlus yaşamlarımızı tanımlaması gereken tek üstün gerçeğe bizi yöneltiyor.
Şu hayatta tutkulu olmamız gereken bir şey varsa o da müjde olmalı. Ve müjdeyi sadece başkalarıyla paylaşmaktan bahsetmiyorum; müjdeyi tutkulu bir şekilde düşünmekten, dile getirmekten, onda sevinç bulmaktan, dünyaya ve hayatın tamamına bakış şeklimizi renklendirmesine izin vermekten bahsediyorum.
C. J. Mahaney
Çarmıh merkezli olmamaktan kaynaklanan bazı semptomları ilginize sunmama izin verin. Aşağıdakilerden biri veya birkaçı sizi tanımlıyor mu?
-Sevinçten sık sık yoksunsunuz.
-Ruhsal olgunlukta sürekli büyümüyorsunuz.
-Tanrı’ya olan sevginiz tutkudan yoksun.
-Daima bazı yeni teknikler, bazı “yeni gerçekler” veya yeni deneyimler arayarak imanınızı toparlamaya çalışıyorsunuz.
Eğer bu semptomlardan biri size tanıdık geliyorsa sizi aşağıdakileri okumaya teşvik etmeme izin verin. Çarmıh merkezli bir hayat yaşamayı öğrendikçe şunları öğreneceksiniz.
-Sevincinizi sizden alan, yasacı düşünceden ve yaşamdan özgür kalmayı.
-Suçluluk ve mahkûmiyetin felç edici etkilerini geride bırakmayı.
-İmanınızı duygularınıza ve koşullarınıza dayandırmamayı.
-Minnettarlık, sevinç ve kutsallıkta büyümeyi.
C. J. Mahaney
Beni yanlış anlamayın: İsa çarmıhtan aşağı inip Kendini kurtarabilirdi. O’nu orada tutan şey çiviler değildi. O’nu orada tutan şey O’nu oraya koyan şeydi; Baba’sının isteğini yerine getirme tutkusu ve sizin ve benim gibi günahkarlara olan sevgisi.
C. J. Mahaney