Mucize

Montanus, kiliseleri ve önderlerini ruhsal olarak ölü kabul ediyor ve ilk Pentikost dönemindeki kilisenin parlak günlerindeki gibi belirtiler ve mucizelerle dolu “yeni peygamberliğe” çağrıda bulunuyordu. Episkopos ve kilise önderlerine göre sorun ne Montanus’un ölü ruhsallıkla ilgili eleştirisi ne de uyanışın gerekliliğini söylemesiydi; sorun, kendini Tanrı’nın eşsiz sözcüsü olarak tanıtmasıydı. Kendini “Kutsal Ruh’un Ağzı” adıyla tanıtıyor ve sıradan kilise önderlerini ilahi esinlemeyi elçilerin yazılarıyla sınırlandırmaya çalışarak Kutsal Ruh’u bir kitaba hapsetmeye çabalamakla suçluyordu. Esinlenilmiş söylencelerin, yani kendi sözlerinin, süregelen gücünü ve gerçekliğini vurgulayarak ve muhtemelen bunları kastederek, her türlü sınırlandırma ve kısıtlamalara gayretle karşı çıkıyordu. Kilise birkaç yüzyıl boyunca, kendini peygamber ilan edenlerle uğraştı.

 

Hristiyanlıktaki ilk parçalanma ve örgütsel bölünme herhalde budur. 160 yılından itibaren, Roma İmparatorluğu’nun pek çok şehrinde artık iki ayrı Hristiyan topluluk vardı; biri elçisel ardıllığa bağlı episkoposlar, diğeri ise Montanus’un Yeni Peygamberliğine bağlı olanlar.

 

Montanus ve takipçilerinin aşırı ve dışlayıcı iddialarına tepki olarak, kilise önderleri doğaüstü söylemlerden gittikçe daha uzaklaştılar; dillerle konuşma, peygamberlik ve Ruh’un diğer doğaüstü armağan, belirti ve mucizelerinden kaçındılar. Kuram olsun uygulama olsun, peygamberliğin Kutsal Yazılardan üstün tutulduğu her yerde ve her zaman Montanusçuluğun izleri kendini göstermektedir. Montanusçuluk da ilk dönemdeki kiliseyi zorlamıştır; günümüz kilisesini de ilahiyat bilgisine uygun düşünmeye ve cevap vermeye zorlamaya devam etmektedir, öyle ki Hristiyanlık her şeyi dahil eden, dolayısıyla hiçbir anlamı olmayan bir duruma düşmesin.
Roger E. Olson