Bunu yazarken, önümüzdeki yirmi dört saat içerisinde en büyük kızım doğum gününü kutlayacak. Tüm çocuklarımızda olduğu gibi, yatak odasının kapısından balonlarla kaplı kahvaltı masasına giden yolu görmek için uyanacak. “Doğum Günün Kutlu Olsun” yazısını masanın üzerindeki duvara belirgin bir şekilde asacağım ve oturacağı yere bir dizi hediye yerleştireceğiz. Tüm ebeveynler, çocuklarının bu anlara coşkulu bir şekilde şükranla ve heyecanla karşılık verdiğini görmenin büyük sevincini onaylayabilirler. Ancak bu, bir hediye aldığımızda her zaman verdiğimiz bir tepki değildir. Bazen daha fazla ya da farklı bir şey almış olmayı dileyerek memnuniyetsiz bir şekilde tepki veririz. Diğer zamanlarda, aldığımız şeyin önemini veya değerini hesaba katıp diğerlerinden daha iyi olduğumuzu düşünerek övünme yoluyla tepki veriyoruz. Ancak bu tür bir övünme, bir hediyenin tanımını temelinde reddeder çünkü hediye kazanılmaz, bu yüzden onunla övünemezsiniz.
Yine de bize verilmiş şeylerle ne sıklıkla övünüyoruz? Erkekler kariyerleriyle övünür. Anneler ebeveynlik yetenekleriyle övünür. Çocuklarsa okulda veya bir spor dalında iyi oldukları için kendilerine pay çıkarırlar. Ve yaşamdaki başarıların ve kilometre taşlarının çoğu kişisel disiplin ve sıkı çalışma aracılığıyla elde edilse de Rab nihayetinde bu yolu bizim için hazırlayan kişidir. Yaşamlarımızdaki tüm iyi şeyleri çıkaran, devam ettiren ve güçlendiren kişi Rab’dir. Pavlus’un dediği gibi “Bunun için yazılmış olduğu gibi, ‘Övünen, Rab’le övünsün.’” (1.Korintliler 1:31). Hristiyan yaşamı başından sonuna kadar bir hediyedir. Tekrar doğmak bir hediyedir -Tanrı’nın yüreğimizdeki işidir-. Ama hayatın kendisi de bir armağandır. Her aldığımız nefesi O’nun emriyle alırız ve son nefesimizi de O’nun belirlediği zaman vereceğiz. Mesih’e benzer bir şekilde büyüyoruz çünkü O bizi büyütüyor. Rab’bin hayatlarımızda meyve vermemiz için belirli araçlar kullandığı doğrudur ama bazılarımız neden diğerlerinden daha fazla meyve veriyor? Daha açıklayıcı bir soru, bazıları neden tamımıyla büyüyor ve bazıları düşüyor? Şunu sormamız gerekir, Yahuda İskariyot ile Petrus’u ayıran şey nedir? Bunlar önemli sorulardır ve cevap ise -basitçe söylemek gerekirse- İsa, Petrus için dua etti ama Yahuda için etmedi. An ve an Mesih’in bizim adımıza aracılık yapması bir hediyedir ve tüm Hristiyanların düşmesini engelleyen şey budur.
Her sabah, Hristiyanlar balonlarla ve hediyelerle uyanan neşeli bir çocuk gibi olmalıdır. Rab’bin merhameti her sabah tazelenir (Ağıtlar 3:23), bizi çeşit çeşit hediyelerle ve lütfuyla çevreler. İster yeteneklerimiz olsun ister o günkü dünyasal koşullar ve tanrısal hizmet için fırsatlar olsun hatta denenmeler ve acılar da olsun, bunların hepsi Göklerdeki Babamızın elinden gelir ve hepsi iyidir. Kendimizi karşılaştırıp birbirimizle rekabet etmeyelim. Onun yerine hepimiz O’na şükredip O’nunla övünelim.
Nathan W. Bingham